සියල්ලෝ මෙසේය

සිනා සෙමු අප නොදැක හෙට උදා      දින
හෙට හඬයි අප නොදැක ඉන් මතු        දින
පැතුමන් සිත් තුල පැල කර නිදමි අද    දින
සිනහව පමනක් දකිනා අටියෙන් සැම  දින

෴෴ විමු ලියනගේ෴෴

බියර බදුනක
පතුල සිදෙන විට
හදවත පිරි
උතුරා එයි
මම
එළියට

සුමට සිහින අපිට මොටද

පාන් ගෙඩිය හය දෙනෙක්ම
කඩන් කාපු,
වතුර බිලා බඩ පැලෙන්න
පැදුර හපන් නිදාගත්තු,

හිරු මිය ගිය කුටුම්බයක ,
කුප්පි ලාම්පුව නිව්වොත්
තද කළුවට කලියෙන්
තෙල් ටික  ඉතුරුයි හෙටටත්

ගල් අන්නාසි තලලා
කට කහ කහ රහට කාපු
සීනි නැතුව බී කහට උගුර
පාන් පැලට මල් පුදාපු

කලු වැස්සිගෙ  සුදු හද පලුවයි
නලල් තලෙ හැඩ  කරාපු
නානා ඇවිත් හෙට්ටු කරලා
ඌ අරගෙන යන්න ගියපු

මොනා උනත්  දුකට සැපට
ලගම හිටපු කැහැටු බල්ලා
නමක් තියන්නත් බැරි උනා
නයා ගහලා වළලනකම්


අම්මා ගොහින් තකහනියක්
ගෙනවිත් දැම්මත් ජිවම් සුරයක්
හෙනහුරු අපලෙට නගාට ,
නුල කඩන් සරුංගලය
පැනලා ගියා සුරසේන එක්ක

දුප්පත් කම උරුම උන්ට
හීන දකිනවට අහස උසට
දෙයියො දුන්න දඩුවමක් ඕක
කට ගොන්නක් බි ගෙන
මහතුන් මාමා කියපි දිනක

හැකිය කටට රහට කාලා ඉන්න
ගියොත් පොඩි සාදු වෙන්න
බඩ අල්ලන් බඩපිස්සා  කියපු විටක
හිතුනා මට කනේරු ඇට හපන්න

පොල් අතු වහලින්,හිරි පොද 
හොරා පනින විට හිස මත
උළු කැට , හුනු බිත්ති මැවෙයි
මිරිගු හිනයක්  සේ ඇස් අග

දර අහුලා,ගල් කඩලා
නොහැක පුතේ ගොඩට යන්න
මටත් හිතේ ජොසී වගේ
මරු කතරෙ කාසි ඇන්න
එන්න යන්න 

අම්මා ඕනෙ නැ කොහෙවත්
අපිව දාලා  නැව් නගින්න
මට ඇහැකියි  මුලු පවුලට
තාත්තා වගේ කන්න දෙන්න

ස්කොලේ ජෝගියක්නෙ
හාමත් අපි වගේ උන්ට
දෙයියො උනත් ඇස් අරින්නෙ
කාසි වැටෙන විට පඩුරට

උනා දමා නිල් කොට කලිසම
මට පුලුවනි ගස් නගින්න
කොළඹ හතේ බංගලාවක
බල්ලො උනත් බලාගන්න

සුමට සිහින අපිට මොටද
තිබ්බත් ඇති වැඩක් ඇද්ද
කලු ගල් උඩ රෝස මලක්
පිපි වැනෙනු දැකිය හැකිද?

මනමේ විහින් මැරුනා

මනමේ මනමේ නැගිටපන්
මනමේ උඹ
නිදිද...

මනමේ මැරිලද,
නැ,
මනමේ මරලා,
අහෝ දෙවියනි
මනමේ මරලා....

උබට දෙයියොන්ගෙ හාල් කැවිලද
මනමේ විහින් මැරුනා,

අර කාල වර්ණ
අහිංසක මස්
වැද්දාට
මනමේ
මරන්න උනා......


ඇය  කැමති පිරුනු මස් ගොබ
පුලුල් උරතල ,වැදි රජුන්ටත්
තියෙන්නට ඇති
උරතලෙ බිඳ දුන් ලේ රසින්
සාපිපාසයත්  නිවෙන්නට  ඇති,

සමුරායි කඩු පතකට වඩා මුවහත්
සිහිය සිදලන රාග අසිපත,
කුමරි හදවත කවන්ධයක් කල බැව්
නොවටහා ගත්තේ ඇයිද  මනමේ ,මදුසමේවත්




කුමාරි , කුමාරි
කැමති මස් වැද්දෙක් එක්ක
පලයන්
තව
මනමේලා
මරන්නෙ නැතුව.

සංකල්පනා
෴විමු ලියනගේ෴ 

නිමිත්ත :  අපි ඔක්කොම මනමේලා, වැද්දො සහ කුමාරියො.

කුහක දරුවන්ගෙ අම්මා

කැලණිතිස්ස
නිරිදුන්ගෙන් පෙම්ලද
නුතන දුටුගැමුනුවන්ගෙන්
අවමන් ලද
කොමළිය කැලණිය

කරාමයෙන් එන පළිගු දිය
අම්මාගෙ පිවිතුරු ආදරය
බැවු
නොහදුනන
කුහක දරුවන්ගෙ අම්මා කැලණිය

දරු පෙමට නිමක් නැති
බුදුන් දුටු මුත්
කිසිදා නිවනට මගක් නැති
දැවි දැවි
දැවෙන්නිය කැළණිය

අමාවක අහසෙ සඳ පතනා නොදරුවන්ගෙන්,
උවටැන්  පතනා ,
අවනඩුවට පිලිසරණක් නැති
ඝන අඳුරෙ යාදින්නිය
කැලණිය


නිදන නිරිදො  තවත් වකුටුව
නිදන විසිහතර පැය ,
නොනිදා ගලයි
හෙටවත්  නොපිබිදෙන
කොළඹ මැද
වියපත්වු
බලාපොරොත්තුවෙ කැලණි ගග

    සංකල්පනා
෴විමු ලියනගේ෴

සයුරට මෙන්

ගඟක කදුලු බිදුවෙන් බිදුව
රූරා  ගොස්  ගං කොපුල් තෙමා
එක්ව් හැඩුවා මහා හඩින්
සයුරෙ රළ ලෙස බිදෙමින්

ඇත්නම් සැකයක් ගෙන කදුලු
බිදක් ඇගිලි තුඩු මතට දිවගා බලන්,
දැනෙවි සයුරට මෙන් ඔබටද
උරුම දුක් රසයක්

(සංකල්පනා -- විමු ලියනගේ)

රූබර මලක්

රූබර මලක්
මිය යන දින
රන් සමනලුන් නැත
රොනට වඩින්නෙ

ඉහඳ පනු කැල
සිප සිප
මළකුණ වළඳන්නෙ 

෴෴රිදුමක්෴෴

අවොත් මදනලක්
ගිලිහුනු මලත්
යාවි තබා
රිදුමක් බංකුව මත