දුලී වැසුනු
පරපුරෙන් පරපුර
තම හැඩයයි
රැවටු,
කලුවර රාමුකර
කැඩපත දිනක්
මට පවසයි
බලපන් උබෙ නලල
පලලයි
හිසකෙ හිග හිස මැදටම
හුරුවක් ඇත
පෙර කලක
හො හො
මතක් විය
ඒ නුඹෙ දැන උගත් පියාගෙ හුරුව
බලපන් ඔය ඇගිලි
සියුමැලි වැඩි නොවැ
පිරිමිකමටම
මතකයි දුහුලි පිසින විට
මා මත
එහි රැදුනු ස්පර්ශය
ඒ නම් නුඹ මවගේ සෙනෙහෙබර සියුමැලිබව
නුඹ ගත පුරා ඇත්තෙ
මා ඉදිරි‍යෙ
වියපත්
බන්ධුවරුන්ගෙ
හැඩය
නමුදු
බලපන් උඹගෙ හිත
නැ නොවැ කිසි හුරුවක්
සිමාවක්
හැඩතලයක්
එහි ඇදුන
මින් පෙර කල උන් කිසිවකු හා ඇදුන
`කැඩපත වෙහෙස
වෙනු කුමට
ඔබ මගෙන්
නොදකින
මම ඔබෙන්
නොදකින
එහි ඇත්තෙ තනිකර මගෙ හුරුව….
මගේම හැඩය...
(සංකල්පනා -- විමු ලියනගේ)
No comments:
Post a Comment